DOELGROEP

In de beginfase dacht ik eraan om alle horende mensen aan te spreken met mijn project en hen als doelpubliek te gebruiken, maar dat voelde al snel aan als een soort liefdadigheidscampagne; en dat wou ik absoluut vermijden. Ik wil een interessant en relevant project op poten zetten dat de dovengemeenschap effectief zou kunnen helpen, en er zeker geen emotionele campagne van maken. Ik besloot om me toe te spitsen op de mensen die in hun nabije omgeving reeds iemand kennen die doof is (via via, een collega of iemand die je elke dag op de trein ziet). Ik heb ook de indruk dat je vanaf je met dove mensen in contact gekomen bent, je sneller de stap zet naar het leren van gebarentaal. Dit is dan ook logischer, vermits je een persoon kent om je gebarentaal mee te gebruiken en verder te ontwikkelen. Het leren van gebarentaal is dan ook niet vanzelfsprekend. Het vergt erg veel moeite om de taal zowel grammaticaal als vocabulair onder de knie te krijgen. Ook moet je op allerlei extra zaken letten als je de taal wilt leren. Daarbij is oogcontact van uiterst belang, maar wat veel mensen niet weten is dat gebarentaal niet alleen gesproken wordt met de handen; ook de gezichtsuitdrukking en mimiek is zeer belangrijk. Zo kan je een zin een hele andere betekenis geven door de stand van je winkbrouwen tijdens het gebaren. En zo zijn er nog heel veel andere regeltjes en gebruiken. Plaatsbepaling speelt hier ook een grote rol in. Als je verwijst naar een persoon, een plaats of een specifiek object moet je deze ook steeds een plaats in de ruimte geven. Tijdens de duratie van het gesprek zal die persoon, dat voorwerp of die plaats steeds aan aangeduid worden aan dezelfde kant en op dezelfde plek. Dit zijn dan de zogenaamde “shortcuts”. Ook is er het begrip “naamwoorden”. Dit zijn gebaren die men zelf uit moet vinden om een persoon of een niet zo alledaags voorwerp gemakkelijk te benoemen. Eerst wordt het woord letter per letter gespeld, en dan wordt er een gebaar toegewezen. In verdere gesprekken zal dit voorwerp of deze naam steeds zo uitgebeeld worden. Je ziet dus dat er zeer veel regeltjes en gewoonten aan te pas komen, en dat je deze taal niet in één, twee, drie kan leren. Het vergt moeite en energie, en daarom besloot ik dus dat het leuker zou zijn voor mensen die al effectief iemand kennen die doof is, en gebarentaal zouden willen leren om met deze persoon betere communicatie en vlottere conversaties te hebben.